Η ζωή θα βρει το δρόμο της…..

Πάρνηθα, Αίγιο και τώρα η μισή Πελοπόννησος. Η ζωή μου απορυθμίστηκε. Το μυαλό μου είναι κολλημένο στις εικόνες της καταστροφής, της αποκάλυψης. Τοπία αλλαγμένα, όνειρα κατεστραμμένα. Γωνιές και μονοπάτια στα βουνά που τα έχω γυρίσει σπιθαμή προς σπιθαμή αλλαγμένα….καρβουνιασμένα. Στο γραφείο δεν έχω όρεξη να δουλέψω. Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν. Πώς άλλαξε η ζωή μου από την μια στιγμή στην άλλη. Βρε…μήπως είναι εφιάλτης και θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως πριν??.....μπααα…..η βοή των κινητήρων των πυροσβεστικών αεροπλάνων που πάνε να ξεκουραστούν στον Άραξο….με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ελπίδα…..το λένε όλοι οι ειδικοί. Σε 10-15 χρόνια θα ξαναγίνει το πευκοδάσος , αν δεν ξανακαεί, όσο για τα έλατα…εε….αυτά θα αργήσουν…..δυο γενιές μετά θα τα χαρούν, ίσως ούτε και τα εγγόνια μου.
Σήμερα το απόγευμα, χαζεύοντας τον γαλάζιο, επιτέλους, ουρανό της Πάτρας από την μπαλκονόπορτα του γραφείου μου και ετοιμαζόμενος να φύγω….έπεσε το μάτι μου σε κάτι πράσινο. Ένα πράσινο που ….σαν να κουνιόταν εκεί έξω…στο δάπεδο του μπαλκονιού.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω αυτό…..αυτό το μικρούλι…..πώς φύτρωσε εκεί….κοίτα το…….βρήκε λίγο χωματάκι και με το νερό από το A/C …..έπιασε…μεγάλωσε….έκανε φύλλα. …. και κουνιέται από τον αέρα…για δες…..τα κατάφερε….μέσα στο τσιμέντο….με λίγο, ελάχιστο χώμα….ζει….μεγαλώνει…..μόνο του….χωρίς την βοήθεια την δικιά μου, χωρίς την βοήθεια κανενός….άρα….υπάρχει ελπίδα. Η ζωή θα βρει το δρόμο της μέσα από κάθε λογής δυσκολίες και θα μεγαλουργήσει πάλι.