Εφυγα απο την Αθήνα

Γεννήθηκα στο Αίγιο στις 16 Μαΐου του 1969. Από τριών χρονών η οικογένειά μου, μετακόμισε στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Νέο Φάληρο. Είμαι 38 χρονών και ύστερα από 34 χρόνια, αφού δέχτηκα μια δελεαστική πρόταση να δουλέψω στην Πάτρα, αποφάσισα πέρσι να φύγω από τον Πειραιά και να μετακομίσω στα πάτρια εδάφη, στο Αίγιο.
Έχω συμπληρώσει ήδη ένα χρόνο, μόνιμης κατοικίας στο Αίγιο και δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή που να μην σκέφτομαι, αν τελικά έκανα καλά ή όχι. Γυρίζω τον χρόνο πίσω, πέρσι, τέτοια εποχή για να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και φόβους μου.
Πρώτα από όλα πρέπει να πω ότι είμαι παντρεμένος και έχω ένα κοριτσάκι 5,5 χρονών. Η γυναίκα μου είχε μια συνηθισμένη μισθολογικά δουλεία στην Αθήνα, η οποία απλά κάλυπτε το ενοίκιο του σπιτιού που μέναμε. Η ζωή ακριβή, δύσκολη, αλλά και ζωντανή, γεμάτη εμπειρίες, εναλλαγές και γνωριμίες τις οποίες μόνο στην πρωτεύουσα μπορείς να έχεις. Εκεί έχεις τα πάντα από υλικά αγαθά τα οποία καλύπτουν κενά και άγχη της καθημερινότητας. Εκεί έχεις την ψευδαίσθηση ότι ζεις και κινείσαι στο κέντρο του κόσμου. Έχεις τουπέ και άνεση και όλοι οι Έλληνες εκτός Αθηνών, κοιτούν με φθόνο τις Αθηναϊκές πινακίδες του αυτοκινήτου σου. Φεύγοντας λοιπόν από την πρωτεύουσα, παρ όλο που πήγαινα σε γνώριμα μέρη, με μικρό αλλά πολύ καλό κύκλο ένιωσα ξαφνικά, την ανασφάλεια του αύριο. Έκλεισα το σπίτι μου στον Πειραιά και ξεκίνησα να ανοίξω άλλο, καινούργιο ,σε ένα αγαπημένο μέρος, αλλά ξαφνικά, τόσο άγνωστο και απόμερο. Το τουπέ και η ψυλομυτιά του πρωτευουσιάνου εξαφανιστήκαν. Έγινα ξαφνικά ένα με τους υπόλοιπους. Σταμάτησα να ξεχωρίζω. Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλα στέκια, άλλη αργκό. Κλειστά πρόσωπα και σπίτια στην αρχή, πιο χαλαρά τα πράγματα στην συνέχεια. Χαμόγελα……διστακτικά μεν, αλλά χαμόγελα και κοινωνικοποίηση. Εικόνες…..όμορφες εικόνες παντού. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, κατάλαβα, ένιωσα το φθινόπωρο. Ένιωσα την μελαγχολία του, τα χρώματά του, τις μυρωδιές του. Ανακάλυψα όμορφα χωριά στα γύρω βουνά, για περπάτημα,χαλάρωση, επαφή με την φύση.
Επιτέλους χειμώνας......

Shot with DSC-U30 at 2007-07-14

Shot with DSC-U30 at 2007-07-14
Επιτέλους τζάκι δικό μου, να καίει και να καίει και να καίει συνέχεια και συνέχεια.
Χριστούγεννα......
Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στην καινούργια πατρίδα . Ανώμαλη προσγείωση στην μελαγχολία και στην νοσταλγία των φωτεινών μαγαζιών της πρωτεύουσας και του κόσμου, του πολύ κόσμου να κυκλοφορεί στους δρόμους. Ζεστό όμως το σπιτάκι μας με τους λιγοστούς, αλλά αγαπημένους μας ,ντόπιους φίλους . Η τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην διάθεσή μας. E-mails, Chating, MSN, τα πάντα για να μας ζεστάνουν με την παρουσία των δικών μας ανθρώπων απ την Αθήνα. Οι στιγμές της μοναξιάς μας όμως είχαν και τα πλεονεκτήματά τους. Ανακαλύψαμε το παιδί μας και μας ανακάλυψε και αυτό. Το αγαπήσαμε περισσότερο και μας αγάπησε και αυτό. Το ακούσαμε και μας άκουσε.
Πάσχα.......
Όχι άλλο Αίγιο, αποφάσισε η οικογένεια ομόφωνα. Καιρός να δούμε άλλους τόπους και ανθρώπους. Πάσχα λοιπόν φιλοξενούμενοι από μια αγαπημένη και ζεστή οικογένεια, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Αράχωβα μακριά όμως από τα χλιδάτα μαγαζιά, κοντά στην οικογενειακή ζεστασιά και στην θαλπωρή των ημερών.
Καλοκαίρι……

Shot with DSC-P200 at 2007-07-14
μπάνια, μπάνια και πάλι μπάνια. Παράδεισος για την μικρή μου κόρη. Μπάνια στην θάλασσα που κράτησαν μέχρι τον Οκτώβρη και άρχισαν φέτος από τον Μάη. Ουζάκια, μπυρίτσες…..αλλά το σημαντικότερο, επισκέπτες από την Αθήνα. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο το σπίτι μας είναι γεμάτο από φίλους που μας θυμούντε και έρχοντε γεμίζοντας την φωλιά μας γέλια και φωνές.
Σε γενικές γραμμές περνάμε καλά. Δεν έχει φύγει όμως ακόμα, η Αθήνα, από μέσα μας. Εδώ στην επαρχία κάναμε, για πρώτη φορά πράγματα που δεν είχαμε φανταστεί. Γραφτήκαμε σε τοπικούς συλλόγους. Εγώ σε ορειβατικό, η γυναίκα μου σε χορευτικό. Και οι δύο μας προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα τα οποία κανονικά, έπρεπε να τα είχαμε κάνει όταν ήμασταν πιο νέοι. Αλλά…..ποτέ δεν είναι αργά. Την μικρή θα την γράψω σε χιονοδρομικό σύλλογο και σε δύο χρόνια στον τοπικό ιστιοπλοϊκό. Είναι και αυτός ένας τρόπος ένταξης στην τοπική κοινωνία. Γίνεται στους τοπικούς συλλόγους πολύ καλή δουλεία και υπάρχει μεράκι και αγάπη, πραγματική αγάπη. Μαζί με αυτούς κι εμείς, κομμάτι ζωντανό τους.
Η ζωή, συνεχίζεται λοιπόν. Μια ζωή πολύ διαφορετική και αρκετά ενδιαφέρουσα. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν τελικά έκανα καλά που έφυγα. Ο χρόνος, ο οποίος είναι σοφός παντογνώστης, ξέρει και θα μου πει.