Tuesday, July 31, 2007

Στέρεψαν πια τα δάκρυα

Φεύγει αυτός ο μήνας…….η τελευταία του ημέρα σήμερα. Να φύγει και να μην ξαναρθεί. Αυτόν τον μήνα, τον Ιούλιο του 2007, ζήσαμε στην περιοχή (και όχι μόνο) την χειρότερη καταστροφή. Μια καταστροφή που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, δεν υπάρχουν πια. Τα δάκρυα στέρεψαν στα μάτια. Είναι καιρός πια να κοιτάξουμε την επόμενη ημέρα, την επόμενη εποχή που έρχεται και πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας να αποκαταστήσουμε τις ζημιές και να προετοιμάσουμε το περιβάλλον μας για την επόμενη γενιά. Πρέπει να τους φτιάξουμε πάλι το δάσος, πρέπει να τους φτιάξουμε το βουνό, πρέπει να τους φτιάξουμε πάλι την ελπίδα, την όρεξη για ζωή. Τέλος τα δάκρυα. Τέλος. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και κοιτάμε το αύριο, με ελπίδα και σε καμία περίπτωση με ωχαδερφισμό.

Αντιθέσεις….αλλά χρονικά αντίθετες, με άλλη σειρά, με βλέμμα προς το μέλλον

Τώρα……
Image Hosted by ImageShack.us
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Αύριο…..
Image Hosted by ImageShack.us
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Τώρα……..
Image Hosted by ImageShack.us
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Αύριο……
Image Hosted by ImageShack.us
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31

4 comments:

Anonymous said...

Etsi einai file Aki... Elpizontas oti oi efthynes tha apodothoun, afto pou prepei na kanoume tora oloi osoi agapame afton ton ton topo einai na koitaksoume mprosta kai energa na voithisoume stin epanorthosi ton katastrofon. Einai ipoxreosi mas na paradosoume afti ti gi kalyteri ap'oti tin vrikame sta paidia mas (an kai oso pernaei o kairos mou moiazei olo kai perissotero gia outopia afto).

Anonymous said...

το μόνο που μπορώ να ευχηθώ ... τώρα πια, είναι αυτές οι φωτογραφίες να είναι ένα βλέμμα προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν, και ας μην τα δούμε εμείς έτσι, ας τα δούνε τουλάχιστον τα παιδιά μας...

hotel iris said...

άκη η επόμενη μέρα θα πρέπει να μας βρει δυνατούς και αισιόδοξους πάνω από όλα...
την ίδια διαδρομή την έκανα από πιτσιρικάς πάνω σε καρότσα από αγροτικό και φεύγαμε συνήθως αξημέρωτα
στάσεις στις άκρες του δρόμου να μας κερνούν οι αγρότες τις πρώτες γλυκιές σταφίδες, στο Πυργάκι με την πιο όμορφη θέα, στην Φτέρη για νερό στην βρύση και καφέ στην πλατεία και μετά συνέχεια στο χωματόδρομο που μας έβγαζε στο παλιό χωριό στη μέση του δάσους...
οι αναμνήσεις είναι που δεν καταστρέφονται ποτέ ( καις στις φωτογραφίες, βλέπω τις κοινές μας διαδρομές), πρέπει να προστατευτεί αυτό που έχει απομείνει και να βοηθηθεί αυτό που μπορεί να αναγεννηθεί.
τίποτα από αυτά δεν ανήκει σε μας αλλά στις επόμενες γενιές και αυτό είναι το χρέος μας σε έναν [κουμπαρά] που όλο στερεύει.

Anonymous said...

θαθελα να πω ενα μπραβο στον ακη!συγχαρητιρια για αυτα που εγραψες!πρεπει επιτελους να καταλαβουν καποιοι οτι το να καινε τα δαση δεν οφελει!δεν κερδιζουμε κατι!μια βορειοελλαδιτισα..