Αντιθέσεις….αλλά χρονικά αντίθετες, με άλλη σειρά, με βλέμμα προς το μέλλον
Τώρα……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Αύριο…..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Τώρα……..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Αύριο……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Tuesday, July 31, 2007
Στέρεψαν πια τα δάκρυα
Φεύγει αυτός ο μήνας…….η τελευταία του ημέρα σήμερα. Να φύγει και να μην ξαναρθεί. Αυτόν τον μήνα, τον Ιούλιο του 2007, ζήσαμε στην περιοχή (και όχι μόνο) την χειρότερη καταστροφή. Μια καταστροφή που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, δεν υπάρχουν πια. Τα δάκρυα στέρεψαν στα μάτια. Είναι καιρός πια να κοιτάξουμε την επόμενη ημέρα, την επόμενη εποχή που έρχεται και πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας να αποκαταστήσουμε τις ζημιές και να προετοιμάσουμε το περιβάλλον μας για την επόμενη γενιά. Πρέπει να τους φτιάξουμε πάλι το δάσος, πρέπει να τους φτιάξουμε το βουνό, πρέπει να τους φτιάξουμε πάλι την ελπίδα, την όρεξη για ζωή. Τέλος τα δάκρυα. Τέλος. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και κοιτάμε το αύριο, με ελπίδα και σε καμία περίπτωση με ωχαδερφισμό.
Αντιθέσεις….αλλά χρονικά αντίθετες, με άλλη σειρά, με βλέμμα προς το μέλλον
Τώρα……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Αύριο…..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Τώρα……..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Αύριο……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Αντιθέσεις….αλλά χρονικά αντίθετες, με άλλη σειρά, με βλέμμα προς το μέλλον
Τώρα……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Αύριο…..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Τώρα……..
Shot with DSC-P200 at 2007-08-07
Αύριο……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-31
Thursday, July 26, 2007
Ορος Κλωκός......η δική μας "Πάρνηθα"
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Shot with 6290 at 2007-07-26
Shot with DSC-P200 at 2007-07-26
Και όλα αυτά, επειδή κάτι πλάσματα που κατοικούν τον πλανήτη ΓΗ, υπεροπτικά, εγωιστικά, τον έχουν κυριαρχήσει, τον έχουν απομυζήσει, τον έχουν μολύνει, τον έχουν βιάσει, τον έχουν καταστρέψει για να χτίζουν σπίτια, να φτιάχνουν δρόμους. Τον έχουν μετατρέψει σε έναν τεράστιο σκουπιδότοπο. Αυτά τα πλάσματα λέγονται…. Άνθρωποι και είναι το παράσιτο, το καρκίνωμα, η πηγή του κακού σε αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη που όσο κι αν σκοτώνονται μεταξύ τους…..δεν λιγοστεύουν με τίποτα. Ναι αγάπη μου…..είσαι και εσύ ένα μικρό ανθρωπάκι, αλλά είσαι τουλάχιστον πολύ νέο ανθρωπάκι και ίσως εσύ και οι συμμαθητές σου όταν μεγαλώσετε να γίνεται κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από εμάς και θέλω να πιστεύω πως θα συγχωρήσετε τους παππούδες και τους μπαμπάδες σας για ότι κακό και στραβό έχουν κάνει..
Monday, July 23, 2007
Πεζοπορία στο βουνό
Είναι Κυριακή, η ώρα 6 το πρωί. Το ξυπνητήρι χτύπησε. Πρέπει να σηκωθώ. Έξω ξημερώνει μια γλυκιά ημέρα. Ντύνομαι γρήγορα. Το σακίδιο έτοιμο από εχθές. Τα σαντουιτσάκια είναι μέσα, η σοκολατίτσα μέσα, χυμός, νερό δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Τα αρβυλάκια μου, το αδιάβροχο μπουφάν, μια αλλαξιά ρούχα.......οκ...έτοιμος, φύγαμε.
Η ώρα έξι και μισή. Οι δρόμοι άδειοι. Ποιος τρελός αλώστε ξυπνάει Κυριακάτικα μέσα στα χαράματα να παει να σκαρφαλώνει στα βουνά. Το ραντεβού με τους φίλους είναι στις επτά ακριβώς. Προλαβαίνω άνετα να φτάσω στο χωριό που έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε . Η χαρά μου μεγάλη που θα ξαναδώ τους φίλους. Έχω να τους δω αρκετό καιρό αλλά είναι σαν να είμαστε κάθε μέρα μαζί. Η κοινή τρέλα βλέπεις ενώνει και μηδενίζει τον χρόνο.
Ο ήλιος χρωματίζει τον ορίζοντα. Ξημερώνει για τα καλά πια. Έφτασα στην ώρα μου. Είναι όλοι εκεί. Οι περισσότεροι έχουν ξεκινήσει από πολύ πιο μακριά από εμένα.. Εγώ είμαι τυχερός, μένω αρκετά κοντά. Πειράγματα, αστεία, νέα από κοινούς φίλους και γνωστούς, άλλα όμορφα, άλλα άσχημα. Όλα αυτά όμως σταματάνε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την πορεία μας. Η κορφή είναι εκεί και μας περιμένει. Το κρύο δεν είναι έντονο αλλά η πρωινή υγρασία του δάσους μας τρυπάει τα κόκαλα. Άντε παιδία να ξεκινήσουμε το περπάτημα να ζεσταθούμε.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλον. Η κουβεντούλα με τον διπλανό σιγά σιγά σταματάει μιας και η ανάσα αρχίζει και βαραίνει. Πιάσαμε βλέπεις την ανηφόρα. Οι χτύποι της καρδιάς γίνονται έντονοι και τα πόδια αρχίζουν να κουράζονται . Είναι αυτό το τέταρτο της ώρας που πρέπει να περάσει μέχρι να συνηθίσει το σώμα μας τους ρυθμούς της πορείας μας. Υπόσχεση απ όλους, για μια ακόμα φορά, να κοπεί αυτό το παλιοτσιγαρο.
Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά το δάσος που έχει ήδη ξυπνήσει. Οι αισθήσεις δουλεύουν στον ανώτερο βαθμό. Εικόνες και χρώματα παντού, ήχοι του δάσους από τα ζωντανά που κρύβονται πίσω από τους θάμνους και στις φυλλωσιές των δέντρων. Ήχοι από τα βήματά μας πάνω στα πεσμένα ξερόκλαδα των δέντρων. Μυρωδιές έντονες από την αποσύνθεση των πεσμένων φύλλων, την υγρασία και αυτή την μυρωδιά του έλατου που σε τρελαίνει. Καθαρός αέρας παγωμένος που παγώνει τα πνευμόνια και σε ξυπνάει από το λήθαργο της καθημερινότητας.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Έχουν περάσει ήδη δύο ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε. Το δάσος τελείωσε και αρχίζει η Αλπική ζώνη.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Είναι καιρός για μια στάση, να τσιμπήσουμε κάτι,να πιούμε λίγο νερό. Είμαστε όλοι μαζί και αντέχουμε ακόμα. Κατάστρωση σχεδίων για την συνέχεια. Η κορφή φαίνεται πολύ κοντά μας αλλά το ανέβασμα απότομο. Πρέπει να τραβερσάρουμε για να την ανεβούμε. Ξεκινάμε την ανάβαση σε ένα έδαφος με σαθρά πετρώματα σπασμένα από τον πάγο του χειμώνα. Σιγουρεύουμε το κάθε βήμα μας με προσεκτικές κινήσεις. Δεν υπάρχει βιασύνη. Σκοπός είναι να φτάσουμε υγιείς όλοι μαζί στην κορφή. Η ομάδα χωρίζεται σε γκρουπάκια. Άλλοι πανε πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά. Δεν είναι άλλωστε αγώνας δρόμου, ο καθένας όπως μπορεί.
Φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο του βουνού, ο στόχος επετεύχθη. Ένας στόχος που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της κορφής, όχι όμως μόνο του βουνού αλλά της συντροφικότητας, της απόδρασης απ την ρουτίνα, της αποτοξίνωσης απ ότι μας δηλητηριάζει καθημερινά, σωματικά και πνευματικά, της επιστροφής στην αγκαλιά της φύσης στην οποία ανήκουμε, αν και το έχουμε ξεχάσει, της αγάπης για την ζωή.
Αναμνηστικές φωτογραφίες, γκριμάτσες, χαμόγελα με μάτια που λάμπουν από ικανοποίηση. Τα καταφέραμε όλοι και φτάσαμε.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Σε λίγο θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Της επιστροφής στα ίδια και τα ίδια, της επιστροφής στο άγχος μιας καθημερινότητας στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, στις ιδιες εικόνες που μας κουράζουν, με μια μεγάλη όμως διαφορά. Γυρνάμε στην πόλη με γεμάτες μπαταρίες, με εικόνες και εμπειρίες, με ζεστασιά από την ανθρώπινη επαφή. Η επιστροφή θα είναι πιο γλυκιά, και η εργάσιμη εβδομάδα θα περάσει πιο εύκολα με την σκέψη και την προσμονή για την επόμενη εξόρμηση που ήδη στριφογυρίζει στο μυαλό μας.
Η ώρα έξι και μισή. Οι δρόμοι άδειοι. Ποιος τρελός αλώστε ξυπνάει Κυριακάτικα μέσα στα χαράματα να παει να σκαρφαλώνει στα βουνά. Το ραντεβού με τους φίλους είναι στις επτά ακριβώς. Προλαβαίνω άνετα να φτάσω στο χωριό που έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε . Η χαρά μου μεγάλη που θα ξαναδώ τους φίλους. Έχω να τους δω αρκετό καιρό αλλά είναι σαν να είμαστε κάθε μέρα μαζί. Η κοινή τρέλα βλέπεις ενώνει και μηδενίζει τον χρόνο.
Ο ήλιος χρωματίζει τον ορίζοντα. Ξημερώνει για τα καλά πια. Έφτασα στην ώρα μου. Είναι όλοι εκεί. Οι περισσότεροι έχουν ξεκινήσει από πολύ πιο μακριά από εμένα.. Εγώ είμαι τυχερός, μένω αρκετά κοντά. Πειράγματα, αστεία, νέα από κοινούς φίλους και γνωστούς, άλλα όμορφα, άλλα άσχημα. Όλα αυτά όμως σταματάνε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την πορεία μας. Η κορφή είναι εκεί και μας περιμένει. Το κρύο δεν είναι έντονο αλλά η πρωινή υγρασία του δάσους μας τρυπάει τα κόκαλα. Άντε παιδία να ξεκινήσουμε το περπάτημα να ζεσταθούμε.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλον. Η κουβεντούλα με τον διπλανό σιγά σιγά σταματάει μιας και η ανάσα αρχίζει και βαραίνει. Πιάσαμε βλέπεις την ανηφόρα. Οι χτύποι της καρδιάς γίνονται έντονοι και τα πόδια αρχίζουν να κουράζονται . Είναι αυτό το τέταρτο της ώρας που πρέπει να περάσει μέχρι να συνηθίσει το σώμα μας τους ρυθμούς της πορείας μας. Υπόσχεση απ όλους, για μια ακόμα φορά, να κοπεί αυτό το παλιοτσιγαρο.
Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά το δάσος που έχει ήδη ξυπνήσει. Οι αισθήσεις δουλεύουν στον ανώτερο βαθμό. Εικόνες και χρώματα παντού, ήχοι του δάσους από τα ζωντανά που κρύβονται πίσω από τους θάμνους και στις φυλλωσιές των δέντρων. Ήχοι από τα βήματά μας πάνω στα πεσμένα ξερόκλαδα των δέντρων. Μυρωδιές έντονες από την αποσύνθεση των πεσμένων φύλλων, την υγρασία και αυτή την μυρωδιά του έλατου που σε τρελαίνει. Καθαρός αέρας παγωμένος που παγώνει τα πνευμόνια και σε ξυπνάει από το λήθαργο της καθημερινότητας.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Έχουν περάσει ήδη δύο ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε. Το δάσος τελείωσε και αρχίζει η Αλπική ζώνη.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Είναι καιρός για μια στάση, να τσιμπήσουμε κάτι,να πιούμε λίγο νερό. Είμαστε όλοι μαζί και αντέχουμε ακόμα. Κατάστρωση σχεδίων για την συνέχεια. Η κορφή φαίνεται πολύ κοντά μας αλλά το ανέβασμα απότομο. Πρέπει να τραβερσάρουμε για να την ανεβούμε. Ξεκινάμε την ανάβαση σε ένα έδαφος με σαθρά πετρώματα σπασμένα από τον πάγο του χειμώνα. Σιγουρεύουμε το κάθε βήμα μας με προσεκτικές κινήσεις. Δεν υπάρχει βιασύνη. Σκοπός είναι να φτάσουμε υγιείς όλοι μαζί στην κορφή. Η ομάδα χωρίζεται σε γκρουπάκια. Άλλοι πανε πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά. Δεν είναι άλλωστε αγώνας δρόμου, ο καθένας όπως μπορεί.
Φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο του βουνού, ο στόχος επετεύχθη. Ένας στόχος που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της κορφής, όχι όμως μόνο του βουνού αλλά της συντροφικότητας, της απόδρασης απ την ρουτίνα, της αποτοξίνωσης απ ότι μας δηλητηριάζει καθημερινά, σωματικά και πνευματικά, της επιστροφής στην αγκαλιά της φύσης στην οποία ανήκουμε, αν και το έχουμε ξεχάσει, της αγάπης για την ζωή.
Αναμνηστικές φωτογραφίες, γκριμάτσες, χαμόγελα με μάτια που λάμπουν από ικανοποίηση. Τα καταφέραμε όλοι και φτάσαμε.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-23
Σε λίγο θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Της επιστροφής στα ίδια και τα ίδια, της επιστροφής στο άγχος μιας καθημερινότητας στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, στις ιδιες εικόνες που μας κουράζουν, με μια μεγάλη όμως διαφορά. Γυρνάμε στην πόλη με γεμάτες μπαταρίες, με εικόνες και εμπειρίες, με ζεστασιά από την ανθρώπινη επαφή. Η επιστροφή θα είναι πιο γλυκιά, και η εργάσιμη εβδομάδα θα περάσει πιο εύκολα με την σκέψη και την προσμονή για την επόμενη εξόρμηση που ήδη στριφογυρίζει στο μυαλό μας.
Saturday, July 21, 2007
Το δάσος του Πευκιά στο Ξυλόκαστρο
Μερικές εικόνες από το δάσος του Πευκιά και την παραλία του, στο Ξυλόκαστρο. Ένα πανέμορφο πευκοδάσος που ακουμπά στην θάλασσα. Το καμάρι της πόλης.
Shot at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Ο φόβος για φωτιά έχει κάνει τους κατοίκους να έχουν λάβει πρωτοφανή μέτρα προστασίας. Οι μάνικες είναι συνδεδεμένες με το δίκτυο ύδρευσης, απλωμένες, έτοιμες εφ όσον χρειαστεί.
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Ο φόβος για φωτιά έχει κάνει τους κατοίκους να έχουν λάβει πρωτοφανή μέτρα προστασίας. Οι μάνικες είναι συνδεδεμένες με το δίκτυο ύδρευσης, απλωμένες, έτοιμες εφ όσον χρειαστεί.
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Shot with 6290 at 2007-07-21
Εικόνες από την Βορειοδυτική Κέρκυρα
Εικόνες από δύο παραλίες της Βορειοδυτικής Κέρκυρας, όχι πολύ γνωστές, αλλά πάρα πολύ όμορφες.
Shot at 2007-07-21
Παραλία Λογγά…………
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Παραλία Αγίου Στεφάνου…………..
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot at 2007-07-21
Όμορφα μέρη, όμορφη Ελλάδα.
Shot at 2007-07-21
Παραλία Λογγά…………
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Παραλία Αγίου Στεφάνου…………..
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot at 2007-07-21
Όμορφα μέρη, όμορφη Ελλάδα.
Friday, July 20, 2007
Περιβάλλον S.O.S.
Φωτιά στο Αίγιο, φωτιά στην Πάτρα, φωτιά στην Ναύπακτο, στην Κόρινθο, στον Παρνασσό, στην Πάρνηθα. Όλη η Ελλάδα είναι σε πύρινο κλοιό και όχι μόνο. Φωτιές στην Νότιο Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-20
Shot at 2007-07-21
Τελικά τι φταίει για αυτό? Οι εμπρηστές, οι χωματερές, το κράτος, ή τα φυσικά φαινόμενα? Αν εξαιρέσουμε τα τελευταία, για τα οποία, λίγα μπορούμε να κάνουμε, βασικά φταίει ο άνθρωπος. Φταίει ο άνθρωπος γιατί έχει καταστρατηγήσει ορισμένους φυσικούς κανόνες της φύσης. Και εξηγούμαι. Η φύση τα έχει προβλέψει όλα με σοφία. Σύμφωνα με τους νόμους της, οι πληθυσμοί των κατοίκων της πρέπει να μην ξεπερνούν κάποια όρια και να είναι σε μια ισορροπία. Για παράδειγμα, αν με κάποιο μαγικό τρόπο σε ένα οικοσύστημα κάποιος εξαφάνιζε τους λύκους, τότε τα ελάφια δεν θα είχαν κάποιο φυσικό εχθρό, θα πολλαπλασιάζονταν με φρενήρης ρυθμούς και ουσιαστικά θα καταστρέφανε το περιβάλλον τους και στο τέλος θα καταστρέφονταν και τα ίδια. Σε γενικές γραμμές η φύση μας έχει διδάξει ότι όπου υπάρχει υπερβολικός αριθμός ενός είδους τότε αυτό υπερτερεί των άλλων και στο τέλος αυτοκαταστρέφεται. Ο άνθρωπος λοιπόν, έχει καταφέρει ακριβώς αυτό. Έχει εξουδετερώσει τους φυσικούς εχθρούς του και έχει γίνει το κυρίαρχο είδος στην Γη. Πολλαπλασιαζομαστε με μεγάλους ρυθμούς και απομυζούμε από το περιβάλλον μας τα πάντα για τις ανάγκες μας, οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στην εύρεση τροφής, αλλά σε χίλια μύρια άλλα, τα οποία απλά καλύπτουν την ματαιοδοξίας μας. Έχουμε καλύψει τον πλανήτη με τις κατασκευές μας και αρμέγουμε τα πάντα από αυτόν, φτωχαίνοντας τον και μολύνοντας τον. Καίμε τα δάση για να δημιουργήσουμε χώρο για τα σπίτια μας, τους δρόμους που θα περνούν τα αυτοκίνητα μας, καίμε τα δάση από τις χωματερές στις οποίες πετάμε τα σκουπίδια μας, από ατυχήματα που δημιουργούν τα εργοστάσιά μας, από το τσιγάρο που πετάμε αφού απολαύσαμε τον καπνό του, από την ματαιοδοξία μας και τον ωχαδερφισμό μας. Γινόμαστε πολλοί και όσο και αν πολεμάμε και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας συνεχίζουμε να γινόμαστε πιο πολλοί. Χωρίς φυσικούς εχθρούς ο άνθρωπος δεν σταματάει με τίποτα. Δεν φταίει λοιπόν, κατά την γνώμη μου, ο εμπρηστής-οικοπεδοφάγος, η χωματερή, η κυβέρνηση και ότι άλλο ακούμε στα δελτία των ειδήσεων. Φταίμε εμείς, εγώ κι εσύ.
Ελπίδα του πλανήτη είναι η νοημοσύνη που υποτίθεται μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα του. Αυτή και μόνο αυτή μπορεί να βάλει ένα τέρμα στην μη αναστρέψιμη (όπως φαίνεται μέχρι τώρα) πορεία των πραγμάτων. Αν δεν κάνουμε κάτι θα ζούμε στο μέλλον σε ένα περιβάλλον γυάλινων κλουβιών, με πλαστικά δέντρα και φυτά και άγρια ζώα-ρομπότ ή εκφυλισμένα κλωνοποιημένα ζωντανά σε ζωολογικούς κήπους, σε μια ψευδαίσθηση άγρια φύσης. Δεν νομίζω ότι έχουμε σήμερα το επίπεδο, νοητικό, τεχνολογικό να ανατρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καθυστερήσουμε αυτή, κάνοντας οικονομία στις υπέρμετρες ανάγκες μας και βοηθώντας με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε, την αναζωογόνηση των φυσικών θησαυρών που καταστρέφονται. Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι, αρχίζοντας από απλά πραγματάκια, από ένα δεντράκι που θα φυτέψουμε ή μια γλάστρα στο μπαλκόνι, μέχρι το κλείσιμο της βρύσης όταν ξυριζόμαστε για να μην πηγαίνει χαμένο τόσο πολύτιμο νερό. Δεν είναι δύσκολο, ας το κάνουμε για εμάς και τα παιδία μας, για να καθυστερήσουμε το μέλλον, που διαγράφεται μάλλον ζοφερό να δώσουμε χρόνο στις επόμενες γενιές να κάνει κάτι άλλο ή να οργανωθεί αλλιώς ή απλά να βρει μια λύση την οποία εμείς δεν καταφέραμε να σκεφτούμε.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-21
Shot with DSC-P200 at 2007-07-20
Shot at 2007-07-21
Τελικά τι φταίει για αυτό? Οι εμπρηστές, οι χωματερές, το κράτος, ή τα φυσικά φαινόμενα? Αν εξαιρέσουμε τα τελευταία, για τα οποία, λίγα μπορούμε να κάνουμε, βασικά φταίει ο άνθρωπος. Φταίει ο άνθρωπος γιατί έχει καταστρατηγήσει ορισμένους φυσικούς κανόνες της φύσης. Και εξηγούμαι. Η φύση τα έχει προβλέψει όλα με σοφία. Σύμφωνα με τους νόμους της, οι πληθυσμοί των κατοίκων της πρέπει να μην ξεπερνούν κάποια όρια και να είναι σε μια ισορροπία. Για παράδειγμα, αν με κάποιο μαγικό τρόπο σε ένα οικοσύστημα κάποιος εξαφάνιζε τους λύκους, τότε τα ελάφια δεν θα είχαν κάποιο φυσικό εχθρό, θα πολλαπλασιάζονταν με φρενήρης ρυθμούς και ουσιαστικά θα καταστρέφανε το περιβάλλον τους και στο τέλος θα καταστρέφονταν και τα ίδια. Σε γενικές γραμμές η φύση μας έχει διδάξει ότι όπου υπάρχει υπερβολικός αριθμός ενός είδους τότε αυτό υπερτερεί των άλλων και στο τέλος αυτοκαταστρέφεται. Ο άνθρωπος λοιπόν, έχει καταφέρει ακριβώς αυτό. Έχει εξουδετερώσει τους φυσικούς εχθρούς του και έχει γίνει το κυρίαρχο είδος στην Γη. Πολλαπλασιαζομαστε με μεγάλους ρυθμούς και απομυζούμε από το περιβάλλον μας τα πάντα για τις ανάγκες μας, οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στην εύρεση τροφής, αλλά σε χίλια μύρια άλλα, τα οποία απλά καλύπτουν την ματαιοδοξίας μας. Έχουμε καλύψει τον πλανήτη με τις κατασκευές μας και αρμέγουμε τα πάντα από αυτόν, φτωχαίνοντας τον και μολύνοντας τον. Καίμε τα δάση για να δημιουργήσουμε χώρο για τα σπίτια μας, τους δρόμους που θα περνούν τα αυτοκίνητα μας, καίμε τα δάση από τις χωματερές στις οποίες πετάμε τα σκουπίδια μας, από ατυχήματα που δημιουργούν τα εργοστάσιά μας, από το τσιγάρο που πετάμε αφού απολαύσαμε τον καπνό του, από την ματαιοδοξία μας και τον ωχαδερφισμό μας. Γινόμαστε πολλοί και όσο και αν πολεμάμε και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας συνεχίζουμε να γινόμαστε πιο πολλοί. Χωρίς φυσικούς εχθρούς ο άνθρωπος δεν σταματάει με τίποτα. Δεν φταίει λοιπόν, κατά την γνώμη μου, ο εμπρηστής-οικοπεδοφάγος, η χωματερή, η κυβέρνηση και ότι άλλο ακούμε στα δελτία των ειδήσεων. Φταίμε εμείς, εγώ κι εσύ.
Ελπίδα του πλανήτη είναι η νοημοσύνη που υποτίθεται μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα του. Αυτή και μόνο αυτή μπορεί να βάλει ένα τέρμα στην μη αναστρέψιμη (όπως φαίνεται μέχρι τώρα) πορεία των πραγμάτων. Αν δεν κάνουμε κάτι θα ζούμε στο μέλλον σε ένα περιβάλλον γυάλινων κλουβιών, με πλαστικά δέντρα και φυτά και άγρια ζώα-ρομπότ ή εκφυλισμένα κλωνοποιημένα ζωντανά σε ζωολογικούς κήπους, σε μια ψευδαίσθηση άγρια φύσης. Δεν νομίζω ότι έχουμε σήμερα το επίπεδο, νοητικό, τεχνολογικό να ανατρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καθυστερήσουμε αυτή, κάνοντας οικονομία στις υπέρμετρες ανάγκες μας και βοηθώντας με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε, την αναζωογόνηση των φυσικών θησαυρών που καταστρέφονται. Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι, αρχίζοντας από απλά πραγματάκια, από ένα δεντράκι που θα φυτέψουμε ή μια γλάστρα στο μπαλκόνι, μέχρι το κλείσιμο της βρύσης όταν ξυριζόμαστε για να μην πηγαίνει χαμένο τόσο πολύτιμο νερό. Δεν είναι δύσκολο, ας το κάνουμε για εμάς και τα παιδία μας, για να καθυστερήσουμε το μέλλον, που διαγράφεται μάλλον ζοφερό να δώσουμε χρόνο στις επόμενες γενιές να κάνει κάτι άλλο ή να οργανωθεί αλλιώς ή απλά να βρει μια λύση την οποία εμείς δεν καταφέραμε να σκεφτούμε.
Sunday, July 15, 2007
Δύο όμορφες και αγαπημένες παραλίες
Θα ήθελα να σας παρουσιάσω δύο πολύ όμορφες και αγαπημένες παραλίες της περιοχής του Αιγίου. Και οι δύο έχουν κρύα και πεντακάθαρα νερά και όπως σχεδόν όλες οι παραλίες της Β. Πελοποννήσου κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το βότσαλο στην ακτή. Η μία είναι πιο κοσμοπολίτικη (Ακολη) ή άλλη (Πούντα) πιο οικογενειακή. Και δύο επηρεάζονται από τον Μαΐστρο (Βορειοδυτικός άνεμος) , που είναι και ο πιο συνηθισμένος στην περιοχή και η θάλασσα είναι ταραγμένη, ενώ με όλους τους υπόλοιπους ανέμους τα νερά τους είναι ήσυχα.
Ακολη (Αβυθος) Δήμος Συμπολιτείας .........
Shot at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Πούντα (παραλία Τράπεζας Διακοπτού)........
Shot at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Σε αυτά τα βουνά, δίπλα στην θάλασσα, υπήρχε πριν 12-13 χρόνια, ένα τεράστιο πευκοδάσος, που άρχιζε από το Κιάτο και έφτανε μέχρι και το Αίγιο. Τα πεύκα στην συγκεκριμένη παραλία, άρχιζαν από την θάλασσα και έφταναν μέχρι τις κορφές. Ολα αυτά βέβαια πριν την μεγάλη φωτια.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Οι θάλασσες τις χώρας μας είναι εδώ, δίπλα μας και μας περιμένουν, να τις κολυμπήσουμε, να τις χαρούμε καθαρές, δροσερές. Φεύγοντας από αυτές, ας τις αφήνουμε πιο καθαρές από ότι τις βρήκαμε και μην αφήνουμε πίσω μας τίποτε, εκτός από τα χνάρια μας στην άμμο.
Ακολη (Αβυθος) Δήμος Συμπολιτείας .........
Shot at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Πούντα (παραλία Τράπεζας Διακοπτού)........
Shot at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Σε αυτά τα βουνά, δίπλα στην θάλασσα, υπήρχε πριν 12-13 χρόνια, ένα τεράστιο πευκοδάσος, που άρχιζε από το Κιάτο και έφτανε μέχρι και το Αίγιο. Τα πεύκα στην συγκεκριμένη παραλία, άρχιζαν από την θάλασσα και έφταναν μέχρι τις κορφές. Ολα αυτά βέβαια πριν την μεγάλη φωτια.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Shot with DSC-P200 at 2007-07-15
Οι θάλασσες τις χώρας μας είναι εδώ, δίπλα μας και μας περιμένουν, να τις κολυμπήσουμε, να τις χαρούμε καθαρές, δροσερές. Φεύγοντας από αυτές, ας τις αφήνουμε πιο καθαρές από ότι τις βρήκαμε και μην αφήνουμε πίσω μας τίποτε, εκτός από τα χνάρια μας στην άμμο.
Saturday, July 14, 2007
Εφυγα απο την Αθήνα
Γεννήθηκα στο Αίγιο στις 16 Μαΐου του 1969. Από τριών χρονών η οικογένειά μου, μετακόμισε στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Νέο Φάληρο. Είμαι 38 χρονών και ύστερα από 34 χρόνια, αφού δέχτηκα μια δελεαστική πρόταση να δουλέψω στην Πάτρα, αποφάσισα πέρσι να φύγω από τον Πειραιά και να μετακομίσω στα πάτρια εδάφη, στο Αίγιο.
Έχω συμπληρώσει ήδη ένα χρόνο, μόνιμης κατοικίας στο Αίγιο και δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή που να μην σκέφτομαι, αν τελικά έκανα καλά ή όχι. Γυρίζω τον χρόνο πίσω, πέρσι, τέτοια εποχή για να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και φόβους μου.
Πρώτα από όλα πρέπει να πω ότι είμαι παντρεμένος και έχω ένα κοριτσάκι 5,5 χρονών. Η γυναίκα μου είχε μια συνηθισμένη μισθολογικά δουλεία στην Αθήνα, η οποία απλά κάλυπτε το ενοίκιο του σπιτιού που μέναμε. Η ζωή ακριβή, δύσκολη, αλλά και ζωντανή, γεμάτη εμπειρίες, εναλλαγές και γνωριμίες τις οποίες μόνο στην πρωτεύουσα μπορείς να έχεις. Εκεί έχεις τα πάντα από υλικά αγαθά τα οποία καλύπτουν κενά και άγχη της καθημερινότητας. Εκεί έχεις την ψευδαίσθηση ότι ζεις και κινείσαι στο κέντρο του κόσμου. Έχεις τουπέ και άνεση και όλοι οι Έλληνες εκτός Αθηνών, κοιτούν με φθόνο τις Αθηναϊκές πινακίδες του αυτοκινήτου σου. Φεύγοντας λοιπόν από την πρωτεύουσα, παρ όλο που πήγαινα σε γνώριμα μέρη, με μικρό αλλά πολύ καλό κύκλο ένιωσα ξαφνικά, την ανασφάλεια του αύριο. Έκλεισα το σπίτι μου στον Πειραιά και ξεκίνησα να ανοίξω άλλο, καινούργιο ,σε ένα αγαπημένο μέρος, αλλά ξαφνικά, τόσο άγνωστο και απόμερο. Το τουπέ και η ψυλομυτιά του πρωτευουσιάνου εξαφανιστήκαν. Έγινα ξαφνικά ένα με τους υπόλοιπους. Σταμάτησα να ξεχωρίζω. Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλα στέκια, άλλη αργκό. Κλειστά πρόσωπα και σπίτια στην αρχή, πιο χαλαρά τα πράγματα στην συνέχεια. Χαμόγελα……διστακτικά μεν, αλλά χαμόγελα και κοινωνικοποίηση. Εικόνες…..όμορφες εικόνες παντού. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, κατάλαβα, ένιωσα το φθινόπωρο. Ένιωσα την μελαγχολία του, τα χρώματά του, τις μυρωδιές του. Ανακάλυψα όμορφα χωριά στα γύρω βουνά, για περπάτημα,χαλάρωση, επαφή με την φύση.
Επιτέλους χειμώνας......
Shot with DSC-U30 at 2007-07-14
Shot with DSC-U30 at 2007-07-14
Επιτέλους τζάκι δικό μου, να καίει και να καίει και να καίει συνέχεια και συνέχεια.
Χριστούγεννα......
Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στην καινούργια πατρίδα . Ανώμαλη προσγείωση στην μελαγχολία και στην νοσταλγία των φωτεινών μαγαζιών της πρωτεύουσας και του κόσμου, του πολύ κόσμου να κυκλοφορεί στους δρόμους. Ζεστό όμως το σπιτάκι μας με τους λιγοστούς, αλλά αγαπημένους μας ,ντόπιους φίλους . Η τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην διάθεσή μας. E-mails, Chating, MSN, τα πάντα για να μας ζεστάνουν με την παρουσία των δικών μας ανθρώπων απ την Αθήνα. Οι στιγμές της μοναξιάς μας όμως είχαν και τα πλεονεκτήματά τους. Ανακαλύψαμε το παιδί μας και μας ανακάλυψε και αυτό. Το αγαπήσαμε περισσότερο και μας αγάπησε και αυτό. Το ακούσαμε και μας άκουσε.
Πάσχα.......
Όχι άλλο Αίγιο, αποφάσισε η οικογένεια ομόφωνα. Καιρός να δούμε άλλους τόπους και ανθρώπους. Πάσχα λοιπόν φιλοξενούμενοι από μια αγαπημένη και ζεστή οικογένεια, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Αράχωβα μακριά όμως από τα χλιδάτα μαγαζιά, κοντά στην οικογενειακή ζεστασιά και στην θαλπωρή των ημερών.
Καλοκαίρι……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-14
μπάνια, μπάνια και πάλι μπάνια. Παράδεισος για την μικρή μου κόρη. Μπάνια στην θάλασσα που κράτησαν μέχρι τον Οκτώβρη και άρχισαν φέτος από τον Μάη. Ουζάκια, μπυρίτσες…..αλλά το σημαντικότερο, επισκέπτες από την Αθήνα. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο το σπίτι μας είναι γεμάτο από φίλους που μας θυμούντε και έρχοντε γεμίζοντας την φωλιά μας γέλια και φωνές.
Σε γενικές γραμμές περνάμε καλά. Δεν έχει φύγει όμως ακόμα, η Αθήνα, από μέσα μας. Εδώ στην επαρχία κάναμε, για πρώτη φορά πράγματα που δεν είχαμε φανταστεί. Γραφτήκαμε σε τοπικούς συλλόγους. Εγώ σε ορειβατικό, η γυναίκα μου σε χορευτικό. Και οι δύο μας προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα τα οποία κανονικά, έπρεπε να τα είχαμε κάνει όταν ήμασταν πιο νέοι. Αλλά…..ποτέ δεν είναι αργά. Την μικρή θα την γράψω σε χιονοδρομικό σύλλογο και σε δύο χρόνια στον τοπικό ιστιοπλοϊκό. Είναι και αυτός ένας τρόπος ένταξης στην τοπική κοινωνία. Γίνεται στους τοπικούς συλλόγους πολύ καλή δουλεία και υπάρχει μεράκι και αγάπη, πραγματική αγάπη. Μαζί με αυτούς κι εμείς, κομμάτι ζωντανό τους.
Η ζωή, συνεχίζεται λοιπόν. Μια ζωή πολύ διαφορετική και αρκετά ενδιαφέρουσα. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν τελικά έκανα καλά που έφυγα. Ο χρόνος, ο οποίος είναι σοφός παντογνώστης, ξέρει και θα μου πει.
Έχω συμπληρώσει ήδη ένα χρόνο, μόνιμης κατοικίας στο Αίγιο και δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή που να μην σκέφτομαι, αν τελικά έκανα καλά ή όχι. Γυρίζω τον χρόνο πίσω, πέρσι, τέτοια εποχή για να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και φόβους μου.
Πρώτα από όλα πρέπει να πω ότι είμαι παντρεμένος και έχω ένα κοριτσάκι 5,5 χρονών. Η γυναίκα μου είχε μια συνηθισμένη μισθολογικά δουλεία στην Αθήνα, η οποία απλά κάλυπτε το ενοίκιο του σπιτιού που μέναμε. Η ζωή ακριβή, δύσκολη, αλλά και ζωντανή, γεμάτη εμπειρίες, εναλλαγές και γνωριμίες τις οποίες μόνο στην πρωτεύουσα μπορείς να έχεις. Εκεί έχεις τα πάντα από υλικά αγαθά τα οποία καλύπτουν κενά και άγχη της καθημερινότητας. Εκεί έχεις την ψευδαίσθηση ότι ζεις και κινείσαι στο κέντρο του κόσμου. Έχεις τουπέ και άνεση και όλοι οι Έλληνες εκτός Αθηνών, κοιτούν με φθόνο τις Αθηναϊκές πινακίδες του αυτοκινήτου σου. Φεύγοντας λοιπόν από την πρωτεύουσα, παρ όλο που πήγαινα σε γνώριμα μέρη, με μικρό αλλά πολύ καλό κύκλο ένιωσα ξαφνικά, την ανασφάλεια του αύριο. Έκλεισα το σπίτι μου στον Πειραιά και ξεκίνησα να ανοίξω άλλο, καινούργιο ,σε ένα αγαπημένο μέρος, αλλά ξαφνικά, τόσο άγνωστο και απόμερο. Το τουπέ και η ψυλομυτιά του πρωτευουσιάνου εξαφανιστήκαν. Έγινα ξαφνικά ένα με τους υπόλοιπους. Σταμάτησα να ξεχωρίζω. Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλα στέκια, άλλη αργκό. Κλειστά πρόσωπα και σπίτια στην αρχή, πιο χαλαρά τα πράγματα στην συνέχεια. Χαμόγελα……διστακτικά μεν, αλλά χαμόγελα και κοινωνικοποίηση. Εικόνες…..όμορφες εικόνες παντού. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, κατάλαβα, ένιωσα το φθινόπωρο. Ένιωσα την μελαγχολία του, τα χρώματά του, τις μυρωδιές του. Ανακάλυψα όμορφα χωριά στα γύρω βουνά, για περπάτημα,χαλάρωση, επαφή με την φύση.
Επιτέλους χειμώνας......
Shot with DSC-U30 at 2007-07-14
Shot with DSC-U30 at 2007-07-14
Επιτέλους τζάκι δικό μου, να καίει και να καίει και να καίει συνέχεια και συνέχεια.
Χριστούγεννα......
Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στην καινούργια πατρίδα . Ανώμαλη προσγείωση στην μελαγχολία και στην νοσταλγία των φωτεινών μαγαζιών της πρωτεύουσας και του κόσμου, του πολύ κόσμου να κυκλοφορεί στους δρόμους. Ζεστό όμως το σπιτάκι μας με τους λιγοστούς, αλλά αγαπημένους μας ,ντόπιους φίλους . Η τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην διάθεσή μας. E-mails, Chating, MSN, τα πάντα για να μας ζεστάνουν με την παρουσία των δικών μας ανθρώπων απ την Αθήνα. Οι στιγμές της μοναξιάς μας όμως είχαν και τα πλεονεκτήματά τους. Ανακαλύψαμε το παιδί μας και μας ανακάλυψε και αυτό. Το αγαπήσαμε περισσότερο και μας αγάπησε και αυτό. Το ακούσαμε και μας άκουσε.
Πάσχα.......
Όχι άλλο Αίγιο, αποφάσισε η οικογένεια ομόφωνα. Καιρός να δούμε άλλους τόπους και ανθρώπους. Πάσχα λοιπόν φιλοξενούμενοι από μια αγαπημένη και ζεστή οικογένεια, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Αράχωβα μακριά όμως από τα χλιδάτα μαγαζιά, κοντά στην οικογενειακή ζεστασιά και στην θαλπωρή των ημερών.
Καλοκαίρι……
Shot with DSC-P200 at 2007-07-14
μπάνια, μπάνια και πάλι μπάνια. Παράδεισος για την μικρή μου κόρη. Μπάνια στην θάλασσα που κράτησαν μέχρι τον Οκτώβρη και άρχισαν φέτος από τον Μάη. Ουζάκια, μπυρίτσες…..αλλά το σημαντικότερο, επισκέπτες από την Αθήνα. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο το σπίτι μας είναι γεμάτο από φίλους που μας θυμούντε και έρχοντε γεμίζοντας την φωλιά μας γέλια και φωνές.
Σε γενικές γραμμές περνάμε καλά. Δεν έχει φύγει όμως ακόμα, η Αθήνα, από μέσα μας. Εδώ στην επαρχία κάναμε, για πρώτη φορά πράγματα που δεν είχαμε φανταστεί. Γραφτήκαμε σε τοπικούς συλλόγους. Εγώ σε ορειβατικό, η γυναίκα μου σε χορευτικό. Και οι δύο μας προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα τα οποία κανονικά, έπρεπε να τα είχαμε κάνει όταν ήμασταν πιο νέοι. Αλλά…..ποτέ δεν είναι αργά. Την μικρή θα την γράψω σε χιονοδρομικό σύλλογο και σε δύο χρόνια στον τοπικό ιστιοπλοϊκό. Είναι και αυτός ένας τρόπος ένταξης στην τοπική κοινωνία. Γίνεται στους τοπικούς συλλόγους πολύ καλή δουλεία και υπάρχει μεράκι και αγάπη, πραγματική αγάπη. Μαζί με αυτούς κι εμείς, κομμάτι ζωντανό τους.
Η ζωή, συνεχίζεται λοιπόν. Μια ζωή πολύ διαφορετική και αρκετά ενδιαφέρουσα. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν τελικά έκανα καλά που έφυγα. Ο χρόνος, ο οποίος είναι σοφός παντογνώστης, ξέρει και θα μου πει.
Friday, July 6, 2007
Η πόλη φόρεσε τα γιορτινά της (Τα Κυριακάτικά της). Ο κόσμος έβαλε τα όμορφα ρούχα του, τα καλογυαλισμένα του παπούτσια, την γραβάτα, το σακάκι, το ψηλό τακούνι και πήγε να δει την παρέλαση κρατώντας την πλαστική σημαία, να δει τις τοπικές αρχές, τους επίσημους που ήρθαν απο την Αθήνα και μετα να ξεχυθεί στην πλατεία να πιει το ουζάκι του, να φάει το μεζεδάκι του.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-06
Shot with DSC-P200 at 2007-07-06
Οι φωτογραφίες είναι από την πλατεία “Υψηλά Αλώνια” του Αιγίου, μιας από τις πιο όμορφες, ίσως, πλατείες της Ελλάδας. Μιας πόλης που αναζητά την ταυτότητά της, σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν με ταχύτητες φωτός. Μιας πόλης που εξακολουθεί να ζει από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. στα αγροτικά προιόντα χωρις να εχει σκεφτεί τι θα κανει όταν αυτές τελειώσουν. Μιας πόλης που εύκολα κατηγορεί τους πλούσιους γειτονές της χωρίς να εχει κάνει την αυτοκριτική της. Μιας πόλης της οποίας το ονομα και η ύπαρξη είναι αγνωστα πράγματα στην διαδρομή από την Κόρινθο μέχρι την Πάτρα, αποτελώντας απλά έναν κόμβο στην διαδρομη, γνωστό για τα τροχαία του ατυχήματα στο χειρότερο ισως σημείο της απαράδεκτης Εθνικής Οδού. Μιας πόλης που αναζητά το μέλλον της στις πλάτες των φοιτητών, στις καινούργιες σχολές Τ.Ε.Ι. που ανοίγουν στην πόλη. Μιας πόλης της οποίας οι νεοι , οσο και αν την αγαπούν, πρέπει να την εγκαταλείψουν για να μπορέσουν να ζήσουν, αυτοι και οι οικογένειές τους.Η ωρα πέρασε και οι θαμώνες της πλατείας ξεκινούν για να πάνε στα σπίτια τους για μεσημέρι. Τα καφέ και τα ουζερί αδειάζουν σιγά-σιγά για να μαζέψουν οι κουρασμένοι μαγαζάτορες τα τραπέζια, να ξεκουραστούν, και να ετοιμαστούν για το βράδυ, μιας και αυτό το ΣΚ της 28ης Οκτωβρίου είναι ολόκληρο μια γιορτη. Η πλατεία ησύχασε πια…..η πόλη κάθησε στο μεσημεριανό τραπέζι στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού ή κάποιου συγγενή. Κουρασμένη πια θα βγάλει τα γιορτινά της και θα κοιμηθεί. Αυριο ξημερώνει Κυριακή…..Μεχρι την εργάσιμη Δευτέρα εχει καιρό να αγχωθεί για τα προβλήματά της…..Ειναι μακρύ το ΣΚ της 28ης Οκτωβρίου.
Shot with DSC-P200 at 2007-07-06
Shot with DSC-P200 at 2007-07-06
Οι φωτογραφίες είναι από την πλατεία “Υψηλά Αλώνια” του Αιγίου, μιας από τις πιο όμορφες, ίσως, πλατείες της Ελλάδας. Μιας πόλης που αναζητά την ταυτότητά της, σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν με ταχύτητες φωτός. Μιας πόλης που εξακολουθεί να ζει από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. στα αγροτικά προιόντα χωρις να εχει σκεφτεί τι θα κανει όταν αυτές τελειώσουν. Μιας πόλης που εύκολα κατηγορεί τους πλούσιους γειτονές της χωρίς να εχει κάνει την αυτοκριτική της. Μιας πόλης της οποίας το ονομα και η ύπαρξη είναι αγνωστα πράγματα στην διαδρομή από την Κόρινθο μέχρι την Πάτρα, αποτελώντας απλά έναν κόμβο στην διαδρομη, γνωστό για τα τροχαία του ατυχήματα στο χειρότερο ισως σημείο της απαράδεκτης Εθνικής Οδού. Μιας πόλης που αναζητά το μέλλον της στις πλάτες των φοιτητών, στις καινούργιες σχολές Τ.Ε.Ι. που ανοίγουν στην πόλη. Μιας πόλης της οποίας οι νεοι , οσο και αν την αγαπούν, πρέπει να την εγκαταλείψουν για να μπορέσουν να ζήσουν, αυτοι και οι οικογένειές τους.Η ωρα πέρασε και οι θαμώνες της πλατείας ξεκινούν για να πάνε στα σπίτια τους για μεσημέρι. Τα καφέ και τα ουζερί αδειάζουν σιγά-σιγά για να μαζέψουν οι κουρασμένοι μαγαζάτορες τα τραπέζια, να ξεκουραστούν, και να ετοιμαστούν για το βράδυ, μιας και αυτό το ΣΚ της 28ης Οκτωβρίου είναι ολόκληρο μια γιορτη. Η πλατεία ησύχασε πια…..η πόλη κάθησε στο μεσημεριανό τραπέζι στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού ή κάποιου συγγενή. Κουρασμένη πια θα βγάλει τα γιορτινά της και θα κοιμηθεί. Αυριο ξημερώνει Κυριακή…..Μεχρι την εργάσιμη Δευτέρα εχει καιρό να αγχωθεί για τα προβλήματά της…..Ειναι μακρύ το ΣΚ της 28ης Οκτωβρίου.
Subscribe to:
Posts (Atom)
